’’Eğer kalplerimiz birbirimizi unutacak kadar adi ise, ellerimiz onu parçalayacak kadar asil olsun.''Ne yaptı ki zaman bizlere böyle, hayal gibi yaşandı ve bitti. Ellerimizde güller, içimizde sevgi umutları ve hiç hesapta olmayan derin ilişkiler ve öğretmen-öğrenci kavramından ziyade arkadaşlıklar vardı bu geçen bir 3 yıl içinde...
Ve işte geldi çattı demir almak günü. Şimdi gönüller biraz buruk, gözler nemli. Geçen 3 yılın ve özellikle de 1 yılın muhasebesi yapılıyor, getirdikleri ve alıp götürdükleri ile. Anılara dair son hatıralar yazılıyor ve son son rötuşları yapılıyor yaşamın.
Gitmenin heyecanıyla gözleriniz daha da uzaklara bakmaya başlasın ve başınız dimdik olsun. Çünkü önünüzde bir bu kadar daha yol var. Biraz duygu karmaşası da yaşıyorsunuz. Hayaller bir yana korku var, ümit var, sevinç var gözyaşıyla karışık. Öğrencilik koşturmacısının son demleri bazılarınız için, bazılarınız içinde yeni umutlar, yeni yaşamlar tanımak. Son gün dedik ya, Elinizde fotoğraf makineleri, hatıra defterleri. Bu günlere ait bir şeyleri saklamak için yarınlara notlar alıyorsunuz, resimlere ve kâğıtlara. Sınıfta, kantinde, koridorda, bahçede son pozlarınızı harcıyorsunuz, son kez bakışıyorsunuz arkadaşlarınızla ve son kez “HOCAM” diyorsunuz, o en iyi arkadaşınız olan kişilere… Ve adresler alınıyor, telefon numaraları da… Maziyi yâd etmek için ileriki yıllarda… Mezun olmak üzere olan her sinede ne dostluklar, ne paylaşımlar yer etti kâğıtların, kalemlerin anlatamadığı. Bırakalım da onlar, hafızalarımızda, tebessüm ederek, özlem ve hasret dolu birkaç damla gözyaşıyla hatırlanacak anılar olarak kalsın. Hepinize sağlık, başarı ve mutluluk dolu bir hayat dilerim...
Özgür ÖZDİN
8/A Sınıf Rehber Öğretmeni
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder